تسلی لکهنویتَسَلّی، تخلص چند شاعر پارسی زبان ایران و هند در سده‌های ۱۱-۱۳ق/۱۷-۱۹م است. تسلی لکهنوی یکی از شعرایی است که به تسلی تخلص یافته است. ۱ - معرفی اجمالیتسلی لکهنوی، لاله تیکارام رای. پدرش گوپال رای، بخشی‌گری (وقایع نگار) سپاه نواب وزیرالممالک را به عهده داشت. خانوادۀ او اهل اُتاوه بود، اما خود وی حدود سال ۱۱۸۴ق/۱۷۷۰م در لکهنو زاده شد. [۱]
آزرده، محمد صدرالدین، تذکرۀ آزرده، ج۱، ص۳۰، به کوشش مختارالدین احمد، کراچی، ۱۹۷۴م.
[۲]
شیفته، محمدمصطفی خان، گلشن بی‌خار، ج۱، ص۱۰۱، لاهور، ۱۹۷۳م.
تسلی در جوانی سروده‌های شاعران بزرگ را جمع‌آوری می‌کرد، اما بعدها خود به سرودن شعر به زبان‌های فارسی و اردو پرداخت. [۳]
مصحفی، غلام همدانی، تذکرۀ هندی، ج۱، ص۶۴، لکهنو، ۱۹۸۵م.
او سروده‌های فارسی و اردوی خود را به نظر محمد فاخر مکین و مصحفی همدانی می‌رساند. [۴]
مصحفی، غلام همدانی، تذکرۀ هندی، ج۱، ص۶۴، لکهنو، ۱۹۸۵م.
از سروده‌های فارسی او هیچ بیتی در تذکره‌ها باقی نمانده است. [۵]
مصحفی، غلام همدانی، تذکرۀ هندی، ج۱، ص۶۴، لکهنو، ۱۹۸۵م.
[۶]
ناصر سعادت، علی‌خان، تذکرۀ خوش معرکۀ زیبا، ج۱، ص۳۹۵-۳۹۷، لاهور، ۱۹۷۰م.
۲ - فهرست منابع(۱) آزرده، محمد صدرالدین، تذکرۀ آزرده، به کوشش مختارالدین احمد، کراچی، ۱۹۷۴م. (۲) مصحفی، غلام همدانی، تذکرۀ هندی، لکهنو، ۱۹۸۵م. (۳) ناصر سعادت، علی‌خان، تذکرۀ خوش معرکۀ زیبا، لاهور، ۱۹۷۰م. ۳ - پانویس
۴ - منبعدانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «تسلی»، شماره۵۹۲۹. |